Zarkoperfume Molécule №8 Eau de Parfum

Deens moleculair meesterparfumeur Zarko Ahlman Pavlov stond op een strand in de herfstlucht, en raakte geïnspireerd om de schoonheid van menselijke onschuld in één parfum samen te vatten. De gedachte liet hem maar niet los. 

Het resultaat werd het diepzinnige Molécule №8. Zarko benadert parfumerie zowel als kunst als hogere chemie. Dit unisex parfum krijgt zijn geur van één synthetisch geurmolecuul, samengevoegd uit traditionele geurnoten. Hiermee zijn individuele Top- Hart- en Basisnoten nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden, maar ontstaat een uniek en afwisselend samenspel van aroma's, die zich op elke huid anders ontwikkelen. Hoe dit parfum op enig moment ruikt, is afhankelijk van lichaamstemperatuur, huidbioom, de lucht om je heen, en tal van andere factoren.

Toch is er in het zeer complexe Molécule №8, bij wijze van uitzondering, een haast traditionele ontwikkeling van geurnoten te bespeuren. Een naïef zoete essentie van Mandarijnen transformeert in de tere schoonheid van Rozen, en wordt nu eens zwaarmoedig, dan weer hoopvol met een sterke focus op Zwart Agarhout, Witte Muskus, en harsachtige lichtere Houtsoorten, en een schemering van Pachouli. Een parfum waarvan je lang nageniet, met enige Scandinavische weemoed.

Olfactorische Geurenpiramide van Zarkoperfume Molécule №8:

De Topnoten, om ze maar zo te noemen, zijn een abstractie van de vrolijke zoetheid van Mandarijnen. Een kind dat blij een madarijntje pelt.

De Hartnoten zijn een korte opbloeiing van Turkse Rozen, die verlegen hun elegantie meegeven en soms verschuilen, soms weer hun gezicht laten zien.

De Basisnoten zijn de hoofdmoot van deze bijzondere, meditatieve Molécule №8: donker, rokerig Zwart Agarhout, met zachtzoete noten van verval. Een suggestie van Patchouli, waarvan je kunt afvragen wat het is en of het überhaupt bestaat, zoals de menselijke ziel. En lichtere, scherpere Houtsoorten met een prikkelend harsig contrast, die herinneren aan de lichtpunten en raadselachtigheid van het bestaan.

De geur blijft constant in ontwikkeling, urenlang, in existentiële twijfel. Het leven is zo mooi, en zo vergankelijk. Kan het wel onschuldig blijven?